Dwa.

     Czuję, że wszyscy na mnie patrzą. A pewnie nie patrzy nikt. Czuję się takim dziwadłem, że aż wstyd. A to przecież tylko białaczka. Tak, tylko.

Spoglądam po raz kolejny na wyniki badań, które zlecił mi lekarz. Absolutnie nic nie jestem w stanie z nich zrozumieć.

     Dzisiaj wraca Fanni. Od kilku dni zastanawiam się, jak mu przekażę informację o chorobie.

Nawet przez chwilę się zastanawiałam, czy w ogóle mu mówić. No bo skąd mogę wiedzieć jak zareaguje? Może mnie zostawi, bo nie będzie chciał sobie robić problemów? Wiem jak to brzmi i wiem, że nie powinnam go o to podejrzewać, ale tyle już z nim przeszłam, że absolutnie by mnie to nie zdziwiło.

- Siema Diana!

Podskakuję na krzesełku jak oparzona i rozglądam się nerwowo, szukając osoby do której mógłby należeć głos.

Nagle moje spojrzenie krzyżuje się z bystrym spojrzeniem Andreasa Vilberga. Tylko jego mi tu brakowało.

- Co ty tu robisz?

- Ciebie też miło widzieć – śmieje się i spada na miejsce obok mnie.

- Nie powinieneś właśnie wracać z Tauplitz?

- Dostałem tydzień wolnego. Poprawiali mi przegrodę nosową – dopowiada widząc moje pytające spojrzenie.

- Rozumiem.

- A ty co robisz w szpitalu?

Nagle czuję, że robi mi się gorąco. Staram się zakryć treść kartek, które trzymam w ręce, ale Vilberg jest szybszy.

- Wyniki onkologiczne? Diana...?

- Zapraszam do gabinetu – na korytarzu pojawia się lekarz i zaprasza mnie do środka.

Podnoszę się i zaczynam zbierać wszystkie swoje rzeczy.

- Obiecaj mi, że nie powiesz Fanniemu, że mnie tu widziałeś.

- Ale, Diana...

- Obiecaj!

- Jasne...

Ruszam za lekarzem. I już wiem, że zaczął mi się sypać grunt pod nogami.

- Widziałaś jak wygrywałem?

     Fanni siedzi przy stole i ekscytuje się nad talerzem zupy jak przedszkolak.

Czy widziałam? Miałam włączony telewizor, jak zawsze kiedy Anders jest na zawodach. Ale w ten weekend skoki były tylko tłem dla mojej internetowej wycieczki w poszukiwaniu informacji na temat białaczki. O zwycięstwie mojego chłopaka dowiedziałam się z urywek, które udało mi się zrozumieć z wrzasków norweskiego komentatora.

- Oczywiście, że tak.

- Miałem nadzieję, że będziesz ze mnie dumna!

- Zawsze jestem – uśmiecham się i ruszam do lodówki po sok.

- Pokaże ci jaki artykuł o mnie napisali!

Rusza do sypialni po laptopa. Kręcę z rozbawieniem głową. Jedno zwycięstwo, a jak pozytywnie nastawiło Fanniego.

- Diana! Chyba zostawiłem laptopa w aucie u Rune! Wezmę twojego!

- Yhm... NIE!

Zostawiłam wyniki w laptopie po tym jak wyszukiwałam informacji na temat choroby.

W sypialni zapada kompletna cisza. Biorę głęboki oddech i na trzęsących się nogach ruszam przed siebie.

Zatrzymuję się w drzwiach. Anders siedzi na łóżku i z uwagą czyta plik kartek, które znalazł kiedy otworzył mój komputer.

- Co to jest?

A na co ci to wygląda?

Przygląda mi się z przerażeniem w oczach.

- Diana, pytam co to jest?! - ponawia pytanie lekko podnosząc głos.

Nie cierpię, kiedy ktoś na mnie krzyczy. Nie cierpię, bo wtedy od razu coś we mnie pęka i zaczynam płakać.

- Nie krzycz... - proszę go łamiącym się głosem.

- Diana, do cholery!

- Nie krzycz na mnie! - wrzeszczę na niego. - Nic tym nie zmienisz!

- Chcę wiedzieć co to są za wyniki!

- Mam białaczkę! Zadowolony?!

- Co ty w ogóle chrzanisz?!

- Mam białaczkę! Przeliterować ci to?! - krzyczę przez łzy.

- Niemożliwe...

- A jednak!

- Ale przecież... Kurwa, Diana! Jaka białaczka?!

- Normalna...

- I co teraz?

- A skąd mogę wiedzieć? Dla mnie to też jest nowa sytuacja!

- Ale... Białaczka?! Nie, niemożliwe! Nie masz żadnej pierdolonej białaczki, rozumiesz?! Jesteś młoda, śliczna, pełna życia...

Widzę, że w jego oczach zaczynają się zbierać łzy.

- Anders, jestem chora...

- Nie jesteś, rozumiesz?!

Nawet nie mam siły z nim walczyć. Osuwam się framudze od drzwi i czuję jak łzy zaczynają mi spływać ciurkiem po policzkach. Anders przechodzi nade mną i rusza do przedpokoju. Słyszę, że zaczyna się ubierać.

- Gdzie idziesz? - pytam próbując opanować łzy.

- Nie wiem.

- Kiedy będziesz?

- Nie wiem.

- A...

- Nie wiem. Narazie.

Trzask drzwi. Nie tak to sobie wyobrażałam.

     23:46. Słyszę szczęk kluczy w zamku. Odstawiam kubek z herbatą i książkę na szklany stolik i uważnie przyglądam się drzwiom, przez które chwilę później wchodzi Fanni.

- Dlaczego nie śpisz?

- Bo od kilku godzin zamartwiam się gdzie jesteś? - wykrzykuję histerycznie. - Nie odbierasz telefonów, nie dajesz znaków życia...

- Musiałem sobie parę rzeczy przemyśleć.

- Ty musiałeś sobie przemyśleć, tak? - mruczę zirytowana.

- Przepraszam cię.

- Jak zwykle.

- Nie chciałem tak na ciebie naskoczyć, ale... No zaskoczyło mnie to.

- Wyobraź sobie, że mnie też.

- Diana... Czy ty umrzesz?

Czy umrę? Zastanawiałam się nawet nad tym. Ale nie znalazłam jednoznacznej odpowiedzi.

- Nie wiem. Nie wydaje mi się. Ale pewności nie mam.

- A co teraz z tobą będzie?

Czuję się jakby siedział przede mną 4-letni chłopiec, który zadaje pytania, żeby lepiej poznać świat.

- Pewnie będę musiała poczekać na dawcę szpiku.

- Zatem jutro pojedziemy do szpitala sprawdzić czy mogę być dawcą.

Uśmiecham się delikatnie i czuję jak po sercu rozlewa mi się fala gorąca.

- To by było pewnie zbyt piękne i proste, gdybyś mógł być.

- Więc będziemy szukać dalej. Choćbym miał zmotywować całą Norwegię – zrobię to. Cały skoczny świat! Wszystkich!

- Więc... nie chcesz mnie zostawić?

Patrzy na mnie zaskoczony.

- A dlaczego miałbym cię zostawić?

- Nie wiem... To jednak spory problem.

- Diana, ja wiem, że jestem gnojem! I dzisiaj to udowodniłem. Ale ja cię naprawdę kocham. I będę skończonym egoistą, ale nie pozwolę ci umrzeć i mnie zostawić, rozumiesz? Przejdziemy to razem.

- Ale przecież masz zawody...

- Wiesz ile w tym momencie mnie obchodzą zawody?

- A z czego będziemy żyć?

- Nic się nie martw. W tym i poprzednim sezonie zajmowałem dobre miejsca, więc trochę kasy się uzbierało. Poza tym mam sponsorów, na pewno pomogą.

- Przepraszam.

- Za co?

- Byłam pewna, że mnie zostawisz.

Anders wzdycha głęboko i otacza mnie swoim ramieniem.

- Dobrze myślałaś. Moim pierwszym odruchem była ucieczka. Ale uznałem, że nie mogę cię stracić tylko dlatego, że jestem tchórzem. Chcę spędzić z tobą resztę życia. I jeśli tylko Bóg da mi na to szansę, to obiecuję ci życie na jakie zasługujesz, a nie takie jakie funduję ci teraz.