Trzy.

Przeciągam się na łóżku i niepewnie otwieram oczy. Urgh. Jest już jasno. A to oznacza, że zaczął się ten paskudny dzień, w którym wszyscy się dowiedzą o mojej chorobie, a ja dowiem się czy Fanni może być dawcą.

Podchodzę do krzesła, ściągam z niego rzucony niedbale szlafrok i zakładając go ruszam do kuchni.

-Cześć Alex – rzucam podchodząc do Stoeckla siedzącego przy naszym stole.

-Cześć kochanie – wstaje i uśmiechając się niepewnie ucałowuje mnie w policzek. - Jak się czujesz?

-Dobrze, a dlaczego? - pytam wtulając się w Fanniego stojącego przy blacie.

-Powiedziałem mu... - szepcze mi do ucha Anders.

-Ah, o to chodzi – mruczę niezadowolona. - Dobrze, staram się z tym żyć normalnie. Jak mam umrzeć to i tak umrę. Wszystko w swoim czasie – wzruszam ramionami.

-Diana...

-No co?

-Przestań. Mogłabyś podchodzić do tego nieco bardziej optymistycznie – prycha Anders.

-Optymistycznie? Do białaczki? Naćpałeś się czegoś od rana?

-Idź się ubrać, co?

-Zadałam tylko pytanie – burczę i zabierając kubek z kawą ruszam do garderoby. Przymykam za sobą drzwi i po wybraniu rzeczy zaczynam się ubierać.

-I co teraz? - słyszę głos Stoeckla z kuchni.

-Nie wiem – odpowiada mu słabo Fanni. Zastygam w połowie zakładania spodni i nasłuchuję. - Widzisz jak ona do tego podchodzi...

-A ty?

-A ja się boję. Że ją stracę. Wiem, że myślę jak egoista, ale ja sobie bez niej nie poradzę.

-A co mówią lekarze?

-Z tego co zrozumiałem to powinna znaleźć dawcę w przeciągu roku, żeby mieć realne szanse na przeżycie – mówi cicho Anders i bierze głęboki oddech. - Mam rok, żeby ją uratować. Dlatego prosiłem o przerwę.

-Oczywiście, rozumiem. Ale proszę cię, żebyś trenował w wolnej chwili, żebyś w razie czego mógł wskoczyć do drużyny.

-Alex, mówiłem już, że nie...

-Jak będzie po wszystkim.

-Zależy jak to się wszystko skończy – rzuca Fanni. - Diana, czy ty szyjesz te ubrania, czy co? Spóźnimy się do szpitala!

A ja naciągając na siebie kadrową bluzę Andersa zastanawiałam się, który Fannemel to ten prawdziwy: zimny i pewny siebie, czy ten przerażony, który rozmawiał ze Stoecklem.

Kilkanaście par bystrych oczu wpatruje się we mnie z oczekiwaniem. Czuję, że dłoń Fanniego nieco mocniej ściska moją dodając mi otuchy. Biorę głęboki oddech i układam w głowie, co mam powiedzieć.

-Poprosiłam was... A właściwie Anders was poprosił, żebyście tu przyszli, bo chciałabym przekazać wam pewną informację – zaczynam po chwili. - Od kilku tygodni wiem, że jestem chora. Poważnie chora.

Skoczkowie i członkowie sztabu posyłają mi pytające spojrzenie.

-Mam białaczkę – wyrzucam z siebie szybko.

Odpowiada mi głucha cisza. Wszyscy patrzą na mnie z przerażeniem wymalowanym na twarzy, nawet Hilde przestał się bawić telefonem.

-Sprawa wygląda tak, że najlepszym rozwiązaniem dla mnie jest znalezienie dawcy. I to szybko, bo mam na to około roku.

-A jeśli nie zdążysz? - pyta niepewnie Velta.

Przenoszę na niego wzrok i wpatruję się w niego moimi mokrymi od łez oczami.

-O matulu... - rzuca chłopak rozumiejąc moje spojrzenie.

-Nie ma nawet pewności, że przeżyję ten rok – wyjaśniam próbując powstrzymać mój roztrzęsiony głos. - Chodzi o to, że potrzebuję tego dawcy. Nikt z mojej rodziny, ani też Anders nie może nim być. I tu pojawiacie się wy. Chciałabym was prosić, żebyście zgłosili się do bazy dawców. Proszę was jako osoba zdesperowana. Bo mam jedno marzenie: przeżyć.

Robię chwilę przerwy na głębszy oddech. Nikt nie ma odwagi się odezwać. Bardal wpatruje się we mnie zaszklonymi oczami. Uśmiecham się do niego niepewnie.

-Proszę was, żebyście zabrali swoje żony, dziewczyny, rodzeństwo, dzieci, kogokolwiek! Oczywiście, nie mogę was do tego zmusić, ale pomyślcie... Jeśli nie uratujecie mnie, może uda wam się uratować kogoś innego? Ostatnią bliską osobę jakiegoś samotnika? Wymarzone dziecko jakiejś pary, którego narodziny były dla rodziny prawdziwym cudem? Czyjąś żonę? Jeśli nie chcecie tego zrobić dla mnie, zróbcie to dla czyjegoś uśmiechu. Ale zróbcie to, proszę.

-Dlaczego nie śpisz?

Anders lekko wzdryga się na dźwięk mojego głosu.

-Przestraszyłaś mnie. Myślałem, że już dawno śpisz.

-Spałam. I ty też powinieneś.

Fanni odwraca się z powrotem w kierunku okna balkonowego przed którym siedzi. Lillehammer wygląda pięknie nocą o tej porze roku. Podchodzę bliżej.

-Nie powinieneś tego pić – rzucam wskazując na butelkę piwa stojącą obok niego.

-Przecież i tak nie trenuje.

-A może powinieneś?

-Diana, rozmawialiśmy o tym – mruczy lekko zirytowany. - Nie będę skakał w czasie kiedy ty walczysz o życie.

Siadam za nim i wtulam się w jego plecy. Czuję jak przejeżdża dłonią po moich rękach zaplecionych na jego klatce piersiowej.

-Czy ty nie masz czasem gorączki? - pyta podejrzliwie.

-Może i mam – wzruszam ramionami.

-Na Boga, Diana! - marudzi Anders wychylając się w stronę fotela, żeby ściągnąć z niego swój sweter, a następnie zarzuca mi go na ramiona. - Jeśli nie zabije cię białaczka, to ty sama to zrobisz!

Patrzę na niego zszokowana.

-Przepraszam – szepcze po chwili odwracając się w moją stronę i przyciągając do siebie. - Po prostu dobija mnie fakt, że w ogóle o siebie nie dbasz.

-Nie chcę, żeby ktokolwiek obchodził się ze mną jak z jajkiem.

-Ale to nie oznacza, że masz zaniedbać podstawowe wartości życiowe. Jak na przykład to, żeby się ubierać odpowiednio do temperatury.

Przewracam oczami w oznace niezadowolenia.

-Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że to widziałem.

Wzdycham głęboko i ponownie się w niego wtulam.

-Co jeśli chłopaki ani ich rodziny nie mogą być dawcami?

-Będziemy szukać dalej. Świat nie kończy się na kilku norweskich skoczkach.

-Wy tu gadaliście, a tymczasem Tom Hilde poszedł po rozum do głowy, użył telefonu i zdobył potrzebny ci rozgłos! - wykrzykuje radośnie Tom prężąc się niczym dumny paw.

-Potrzebny mi rozgłos? - powtarzam po nim niedowierzając. - Tom, ja nie mogłam dzisiaj do domu wejść, tylu było dziennikarzy przed wejściem! Mów, co zrobiłeś!

-Użyłem znajomości! Kojarzysz Petera Prevca, Kamila Stocha, Gregora Schlierenzauera, Severina Freunda, Jakuba Jandę i Andersa Jacobsena?

-Przejdziesz do rzeczy?

-Otóż ci dżentelmeni zostali ambasadorami fundacji Marzenie Diany w swoich krajach.

-Założyłeś mi fundację?! - wykrzykuję.

-Owszem.

-Ty chyba jesteś niepoważny. Nie uważasz, że powinieneś się najpierw ze mną skonsultować?

-Chill, Mała. Nie użyłem w filmikach twojego wizerunku, ani nic.

-Jakich znowu filmikach?!

-Każdy z chłopaków nagrał filmik i wrzucił do internetu. Mówią o marzeniu Diany z Norwegii, zachęcają do zgłaszania się jako potencjalny dawca i te sprawy.

-Cholera, Hilde...

-Zanim na mnie nakrzyczysz, wysłuchaj mnie! Od czasu kiedy te nagrania są w internecie wpłynęło ponad sto tysięcy zgłoszeń potencjalnych dawców. A to dopiero początek, bo od jutra filmiki będą pokazywane w ogólnokrajowych telewizjach. Znane buźki znajdą ci drugie życie.