Cztery.

-Skąd wiedzieli, że o mnie chodzi?

Zrezygnowana i przerażona idę za Andersem, który ciągnie mnie za rękę przez tłum dziennikarzy.

-Akcję promują skoczkowie - próbuje przekrzyczeć krzyki reporterów Fanni – więc pewnie ogarnęli, że chodzi o kogoś ze środowiska. Prześwietlili w pierwszej kolejności zawodników i jak znaleźli ciebie, to w ciemno poszli, że to ty jesteś Dianą z Norwegii, o którą chodzi.

O taki geniusz, to bym ich nie podejrzewała. No ale niech będzie. Jeszcze nigdy w życiu droga ze schodów do samochodu nie zajęła mi tak dużo czasu.

-... nie uważasz, że ta choroba to twoja szansa na zaistnienie?

Staję jak wmurowana i rozglądam się wokół, żeby znaleźć debila, który zadał to bezsensowne pytanie. Jest. Dumny jak paw ze swojego toku myślenia.

-Nie. Uważam, że ta choroba to moja szansa na przedwczesną śmierć. I nie prosiłam się o nią, tak dla pańskiej informacji.

-Diana, pakuj się – słyszę głos Fanniego i czuję jak lekko popycha mnie w kierunku otwartych drzwi samochodu.

Przez szybę widzę, jak Anders podchodzi do dziennikarza i stając tak, że ich twarze dzieli kilka centymetrów, cedzi do niego coś przez zęby. Reporter wygląda jakby był odrobinę wytrącony z równowagi, ale stara się zachować twarz. W tym czasie Fanni obchodzi samochód i wsiada za kierownicę.

-Co mu powiedziałeś? - pytam.

-Że mu załatwię przeniesienie do wiadomości dla rolników jak się nie odpierdoli – mruga do mnie łobuzersko.

Uśmiecham się lekko, ale wiem że kłamie. I wcale nie mam mu tego za złe.

Od kilku dni Anders stara się zdjąć ze mnie jak najwięcej stresu. Szczerze przed sobą przyznaję się, że byłam pewna że potraktuje mnie jak chorego kumpla. Każe wziąć się w garść, będzie obok, ale dla towarzystwa a nie wsparcia. Tymczasem Fanni stał się prawdziwą głową rodziny. Wyniósł moje dobro ponad swoje, moje potrzeby ponad swoje i potrafił całkowicie zrezygnować ze swojej wielkiej miłości – skoków. Za każdym razem kiedy o tym pomyśle, gorąca fala rozlewa się po moim sercu i nie umiem opanować uśmiechu.

-Nie wiem czy Tom dobrze zrobił... - zaczynam.

-Tom zrobił najlepszą rzecz jaka mu przyszła do głowy – przerywa mi Fanni wyjeżdżając przez bramę osiedla. - A że nie pomyślał o konsekwencjach w postaci tych idiotów wystających pod naszym domem, to akurat nie powinno cię dziwić – kończy z lekkim uśmiechem.

-Dobrze wyszedłeś – rzucam z podziwem przeglądając czasopismo w szpitalnej poczekalni. W nowym numerze pisma sportowego ukazała się reklama nart z udziałem Andersa. - Kompletnie już zapomniałam, że robiłeś te zdjęcia. To było dwa miesiące...

-Trzy miesiące temu – poprawia mnie Fanni.

-Trzy miesiące temu – powtarzam cicho.

Chłopak patrzy na mnie z żalem.

-Przepraszam – nagle przed nami staje kobieta, którą już kiedyś spotkałam na oddziale onkologicznym. - Wiem, że to nieodpowiednie... ale czy pani jest Dianą z Norwegii?

-Niestety tak – uśmiecham się smutno.

Oczy zachodzą jej łzami, a ona przyciąga mnie do siebie i mocno przytula.

-Dziękuję – szlocha mi we włosy.

-Cieszę się, że mogłam pomóc – mówię niepewnie poklepując ją po plecach. - Ale co właściwie zrobiłam?

-Ah tak – kobieta ociera łzy z policzków i odsuwa się ode mnie odrobinę. - Dzięki tej całej akcji, w Słowenii znalazł się dawca szpiku dla mojego synka.

Dopiero teraz zauważam małego chłopca przytulającego się do jej nóg. Patrzy na mnie z najwyższym zainteresowaniem więc kucam przed nim i wyciągam dłoń.

-Cześć. Jestem Diana, a ty?

Niepewnie wychodzi zza nóg swojej mamy i chwyta moją dłoń.

-Vegard.

-Cieszysz się, że będziesz zdrowy?

-Bardzo – potwierdza maluch. - Nie lubię szpitala. A ty?

-Też nie za bardzo za nim przepadam...

-Ale czy ty będziesz zdrowa?

Po raz kolejny tego dnia uśmiecham się smutno.

-Nie wiem. Też potrzebuję dawcy, tak samo jak ty.

-Będziesz zdrowa – oznajmia mi Vegard. - Moja mama mówi, że to dzięki tobie będę zdrowy. Więc jesteś moim aniołem stróżem. A anioły nie umierają, nie wiedziałaś?

Usta mimowolnie wykrzywiają mi się w uśmiechu.

-Poza tym, jak to tak? Skoro ja będę żył, to kto mnie będzie chronił później jak będę już duży, skoro ty nie będziesz zdrowa? Nie możesz mnie zostawić.

-Mama cię będzie chronić – zapewniam go.

-Mama to mama – odpowiada pewnie chłopiec. - A ty jesteś aniołem stróżem. Mama nie może być aniołem. Prawda?

-Vegard, chyba się za bardzo rozgadałeś... - upomina go mama.

-Pani w przedszkolu mówiła, że z aniołem stróżem można porozmawiać o wszystkim. Więc rozmawiam.

Pyzata twarz chłopca wykrzywia się w szerokim uśmiechu, który próbuję odwzajemnić, ale czuję że zwyczajnie nie mam siły. Przechylam się do tyłu i siadam.

-Diana? - słyszę głos Fanniego. - Diana?!

Nie potrafię utrzymać się w pionie i opierając się na ramionach Andersa, który w porę mnie złapał, opadam na ziemię. Widzę nad swoją głową rozmazaną twarz chłopaka, ale nie jestem w stanie nic powiedzieć.

-Diana?! Niech ktoś do cholery zawoła lekarza!

Pik. Pik. Pik.

Zaczynam odzyskiwać świadomość. Drażniący dźwięk aparatury jest coraz głośniejszy. Czuję, że w lewej dłoni podłączony mam wenflon, z kolei lewa trzymana jest od łokcia w górze przez dwie ciepłe dłonie. Domyślam się, że należą do Fanniego, ale nie mam siły otworzyć oczu.

Nagle ze zdziwieniem stwierdzam, że słyszę pociąganie nosem. Anders by przecież nie płakał, prawda?

-Pewnie mnie nie słyszysz, ale ja muszę to wszystko teraz powiedzieć. Kocham cię bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. A może bardziej niż kiedykolwiek wcześniej jestem tego pewien. I nie potrafię sobie wyobrazić życia bez ciebie. Nie umiem sobie wyobrazić, że wracam z zawodów, a ty na mnie nie czekasz. Lekarze mówią, że to omdlenie to tylko z przemęczenia, ale ja... ja się zwyczajnie boję. 
Słyszę, że bierze głęboki oddech i próbuje zapanować nad roztrzęsionym głosem.
-Nie powiedziałem ci prawdy, kiedy spytałaś co powiedziałem temu dziennikarzowi. Wiesz co mu powiedziałem? Że życzę mu tego samego, żeby doświadczył i przestał zadawać pytania na temat, o którym nie ma zielonego pojęcia. Nie powiedziałem ci prawdy, bo nie byłabyś dumna. Jesteś dobrym człowiekiem. Jak to powiedział ten mały dzisiaj? Ah tak! Anioł stróż! I ja, dzięki tobie, też chcę być lepszym człowiekiem, ale jak widzę, że ktoś cię krzywdzi to... to mam ochotę zatłuc gnoja. 
Delikatnie pociąga nosem, a jego dłonie mocno zaciskają się na mojej.
-Gdybym tylko mógł ci jakoś realnie pomóc... Diana, oddałbym ci wszystko. A ty nie chcesz niczego. Trzymam cię teraz za rękę i zastanawiam się, dlaczego ty mnie jeszcze nie zostawiłaś. Byłem beznadziejnym chłopakiem, a ty czekałaś co tydzień, sezon po sezonie. A teraz leżysz tu. Bez żadnej świadomości. Mam do ciebie jedną, jedyną prośbę. Obiecuję, że to już ostatnia. Potem to ja będę spełniał twoje prośby. Ale Diana, proszę cię, zostań ze mną.

Powoli otwieram oczy i momentalnie je zamykam pod wpływem promieni słońca, świecących mi prosto w twarz.

Podejmuję jeszcze jedną próbę i opornie przyzwyczajając się do światła, otwieram oczy.

Fanni śpi siedząc na krześle i opierając głowę o moje łóżko. W dłoniach trzyma moją dłoń. Na korytarzu jest cicho i spokojnie. Natomiast w nogach mojego łóżka ubrany w piżamę i błękitny szlafrok siedzi spokojnie Vegard.

-Co tu robisz? - pytam chłopca mrugając kilkakrotnie.

-Przyszedłem się z tobą zobaczyć.

-Która jest godzina?

-Pewnie coś koło piątej rano – odpowiada niepewnie.

-Powinieneś spać...

-Nie mogłem. Martwiłem się. Był u mnie wczoraj twój chłopak – głową wskazuje na Fanniego – żeby spytać jak się czuję. Powiedział mi, że nic groźnego ci się nie stało, ale nie wyglądał na zbyt przekonanego, więc przyszedłem sprawdzić.

-Ile ty masz lat? - pytam podejrzliwie zaskoczona jego rezolutnością.

-Cztery i pół. A ty?

-Dwadzieścia trzy.

-To dużo?

-Nie – parskam śmiechem. - Nadal stosunkowo mało. Jak mnie znalazłeś?

-Chodziłem od pokoju do pokoju – wzrusza ramionami. - Zobaczyłem Andersa, więc uznałem, że to tu.

-Jesteś niesamowity – uśmiecham się. - Długo tu siedzisz?

-Ze dwie godziny – odpowiada. - Było mi trochę zimno, więc użyczyłem sobie kawałka twojej kołdry. Nie jesteś zła?

-A skądże!

-Diana...

-Tak?

-Mogę cię o coś spytać?

-Pewnie!

-Jeździsz na zawody czasami?

-Zdarza mi się – uśmiecham się. - Dlaczego pytasz?

-Zabierzesz mnie kiedyś? - pyta z nadzieją.

-Kiedy tylko będziesz chciał!

-Ale mi chłopaki będą zazdrościć! Bo wiesz... oni się ze mnie czasami śmieją.

-Dlaczego? - pytam zdziwiona.

-Mówią, że musi być ze mną coś nie tak, skoro jestem chory.

-To nie tak – zapewniam go. - Nie mamy na to żadnego wpływu, że chorujemy... A fakt, że przeżyjesz jest dowodem na to, że komuś zależy na twoim życiu tak bardzo, że jest gotów oddać ci cząstkę siebie.

-A Anders tobie odda?

-Nie może – uśmiecham się smutno. - Choć bardzo by chciał...

-Wiem. Słyszałem jak mówił do ciebie kiedy byłaś nieprzytomna. Obiecałem mu, że nie pisnę ci ani słówka, ale możesz być pewna, że cię kocha. Prawie tak samo jak mama mnie. Choć trochę inaczej.

*****

Kochane! 

Zoe zaczyna uczyć się do sesji, co oznacza permanentne niewyspanie przez najbliższy miesiąc, hektolitry kawy i codzienną analizę pod tytułem 'czy to w ogóle ma sens?'. Niestety oznacza to też baaaardzo ograniczoną ilość czasu, dlatego nie wiem kiedy pojawi się tu coś nowego, ale obiecuję, że po sesji a przed wyjazdem na ferie jeszcze tu zajrzę!

No i oczywiście, wszystkim którzy jadą do Zakopanego życzę niesamowitych wrażeń :) i trzymamy kciuki za naszych! I za Michiego, bo wszystkie go kochamy!

Enjoy!

Z.