Pięć.

Niestety nie znaleziono jeszcze dawcy.

Jeszcze nie znaleziono dawcy.

Powtarzam to sobie od dwóch minut w myślach i staram się przeanalizować co to dokładnie oznacza. A oznacza tyle, że żaden ze skoczków ani ich rodziny nie mogą mnie uratować. Nikt z Niemiec, Austrii, Słowenii czy Polski nie może mnie uratować. Żaden Norweg nie może mnie uratować.

Wychodzimy z Fannim z gabinetu na korytarz. Biorę głęboki oddech żeby się uspokoić, ale nie jestem w stanie zapanować nad łzami, które automatycznie zaczynają spływać po moich policzkach.

-Nie rycz, Mała – mruczy Anders zamykając mnie szczelnie w objęciach swoich ramion. - Nikt się jeszcze nie poddał...

-Ja chyba zaczynam się poddawać – szepczę mu w szyję.

-Diana – gwałtownie mnie od siebie odsuwa. - Musisz wierzyć, że się uda, rozumiesz? Minęło dopiero kilka tygodni.

-Przypominam, że moje życie to na razie umowa na okres określony – rzucam niezadowolona.

-Nawet tak nie mów.

-A czego ty się spodziewałeś?

-Diana, szukanie dawcy czasami trwa latami...

-Ja nie mam tyle czasu!

Zapada między nami głucha cisza. Anders wpatruje się we mnie przerażonym wzrokiem.

-Wiem.

-Przepraszam – mruczę, niedowierzając że mogłam go tak potraktować.

Fanni przez ostatnie tygodnie jest chodzącym ideałem. Zajmuje się domem, wozi mnie do szpitala i robi wszystko o co go tylko poproszę. A ja tak po prostu przy pierwszej chwili słabości się na nim wyładowuję.

-Przepraszam – powtarzam przytulając się do niego. - Nie powinnam. Ale ja się tak strasznie boję.

-Ty się boisz? - pyta Anders. - Ja tracąc ciebie, stracę wszystko co mam.

-Jako prezes fundacji Marzenie Diany... Widziałem, że przewróciłaś oczami!

Rzucam Tomowi rozbawione spojrzenie.

-Nie mogę sobie przypomnieć kiedy mianowałam cię prezesem – prycham śmiechem.

-Ty nie możesz być prezesem, bo jesteś główną zainteresowaną – oznajmia, co kwituję wysoko uniesionymi brwiami. - Tak, takie jest prawo, które zresztą sam ustaliłem. A obecni tu moi koledzy nie są nawet w połowie tak popularni i lubiani jak ja, a przecież prezesem nie może być ktoś o wątpliwej reputacji.

Rozbawiona kręcę głową, ale pozostali skoczkowie zdają się nawet nie zwracać uwagi na przytyki ze strony Toma.

-Kontynuując... Na czym to ja stanąłem? Ah tak! Jako prezes fundacji Marzenie Diany mam zaszczyt oznajmić, że nasza akcja zatacza coraz szersze kręgi!

-To znaczy? - pyta Jacobsen.

-Używając mojego niesamowitego uroku osobistego znalazłem dwóch nowych ambasadorów.

-Ty i twoje alter ego? - pytam uprzejmie.

-Chciałabyś – prycha Tom udając zażenowanie. - Nie! Opuszczamy Europę! Daiki Ito będzie ci szukał dawcy w Japonii, a piękna Sarah Hendrickson przeczesze Stany Zjednoczone w poszukiwaniu ratunku dla ciebie.

-W końcu znalazłeś sposób, żeby do niej zagadać – mruczy ironicznie Bardal. Rzucam mu rozbawione spojrzenie, a on mruga do mnie łobuzersko. - Jeśli kiedyś się zejdą, to będziesz matką chrzestną ich związku.

-Bardal, mógłbyś? - ucisza go Tom.

Chłopak chyba naprawdę wczuł się w rolę prezesa. Lada moment zacznie przychodzić z informacjami odziany w garnitur. Ja dla kontrastu na przykład siedzę w najgrubszym dresie jaki znalazłam w Fannemelowej szafie.

-Jesteś niesamowity Hilde, wiesz o tym? - uśmiecham się do niego promiennie.

-Ah tam – macha ręką jakbyśmy mówili o jakiejś błahostce. - Czego się nie robi dla przyjaciół, co nie?

-Boisz się?

Vegard wpatruje się we mnie swoimi wielkimi, niebieskimi oczyma. Po chwili zaprzecza ruchem głowy.

-Ani trochę. W najgorszym wypadku umrę.

-No właśnie!

-Gdyby nie dawca i tak bym umarł – wzrusza ramionami. - A dawca znalazł się w ostatniej chwili, więc pogodziłem się już ze śmiercią.

Czuję, że oczy zachodzą mi łzami. Wpatruję się w niego łagodnym wzrokiem.

-Dlaczego ty jesteś taki mądry? - pytam trochę retorycznie.

-Mam cztery lata, ale dużo przeszedłem – uśmiecha się promiennie biorąc do buzi kolejną łyżkę lodów czekoladowych z pucharku stojącego przed nim. - Już dwa razy ledwo przeżyłem. Śmierć mnie nie przeraża.

I chyba mu tego zazdroszczę. Nie, nie choroby, która już dwa razy prawie go zabiła. Zazdroszczę mu tego, że jest spokojny i bez zbędnych emocji oczekuje na to co nadejdzie. Obserwuję jak z entuzjazmem pochłania kolejne łyżki lodów. Czuję jak co chwilę delikatnie kopie mnie w piszczele machając nogami. Słyszę jak cichutko nuci pod nosem piosenkę, która akurat leci z głośników w szpitalnej stołówce. Jest szczęśliwy. Mimo wszystko.

-Diana?

-Tak?

-Zjadłbym jeszcze.

Prycham śmiechem i przewracając oczami zabieram ze stołu pucharek i idę żeby oddać go pani w kuchni i zapłacić za kolejny.

W czasie kiedy czekam na połączenie karty z bankiem dzwoni mój telefon.

-Cześć Fannis – rzucam pogodnie po odebraniu.

-Cześć Słońce. Jesteś w szpitalu?

-Jestem...

-Gdzie?

-W stołówce.

-Lecę!

I się rozłącza. Odbieram od kasjerki lody dla Vegarda i wracam do stolika.

Niestety nie jest mi dane postawić ich przed chłopcem na stole, bo za chwile na moje plecy wpada Anders i pochylając się nade mną od tyłu, całuje mnie w policzek.

-Cześć kochanie! Cześć Vegard – przybija z chłopcem piatkę i delikatnie czochra włosy. - Co tam masz? - wskazuje na pucharek w moich rękach.

-Lody dla Vega – oznajmiam stawiając naczynie na stole.

-To ty jedz – Anders zwraca się do chłopca. - A ja będę mówił. Nadal chcesz jechać na skoki?

Chłopiec potakująco kiwa głową z łyżką w ustach.

-To zawrzyjmy układ. Jeśli twój lekarz i twoja mama wyrażą zgodę, to zabiorę cię na czterodniowy obóz treningowy do Lillehammer, ok?

Krzyk jaki wydobył się z gardła Vegarda w odpowiedzi na pytanie Andersa przekroczył chyba wszelkie dopuszczalne granice decybeli. Chłopiec zeskoczył z krzesła i rzucił się Fanniemu na szyję.

-Rozumiem, że się zgadzasz? - śmieje się Fanni poklepując go lekko po plecach.

-Bez mamy? Na skokach?! Suuuuper!

-Stoeckl się zgodził? - pytam cicho, żeby nie przerywać małemu celebracji.

-W sumie on z tym wyszedł. Tom opowiedział mu o Vegardzie, Alex sprawdził czy jesteśmy w stanie ściągnąć onkologa na te kilka dni, żeby miał na małego oko i... udało się. Oficjalnie Hilde wpisze Vegarda jako podopiecznego Marzenia Diany, a wyjazd ma być jakimś spełnionym marzeniem, czy coś...

Uśmiecham się szeroko na widok biegającego i krzyczącego ze szczęścia Vegarda. Hilde może i jest ciemną masą, ale najkochańszą jaką można było sobie wyobrazić.

-Czemu to robisz? - pytam nie rozumiejąc.

-Co robię?

-No, zabierasz Vegarda i w ogóle... To do ciebie niepodobne.

-Karma, Diana. Jak uszczęśliwie kilka osób, to może karma wróci i uszczęśliwi mnie, zostawiając mi ciebie.

Biorę głęboki oddech, żeby powstrzymać łzy napływające mi do oczu.

-A jak jego mama się nie zgodzi? - pytam.

-Nic się nie martw – mruga do mnie łobuzersko Fanni. - Alex i Tom 'jestem popularny i lubiany' Hilde się nią zajmą. Tak ją zbajerują, że nawet słowa nie powie. Ej, Veg! Bo ci z tych lodów zupa zostanie...

I w takich chwilach jak ta, zapominam że mija dzień za dniem, tydzień za tygodniem, miesiąc za miesiącem, a moja umowa na czas określony z każdym dniem jest coraz bliżej końca.

Zołers wraca, tak na chwilkę, w przerwie między egzaminami :) na razie wszystko idzie zgodnie z planem, jeszcze dwa duuuuuże egzaminy i zaczynam ferie, trzymajcie kciuki :)

u Diany taki chwilowy życiowy zastój, ale niedługo zaczniemy działać, mam nadzieję, że będziecie!

miłego czytania,

Z.